Normal

 Ah o asla ulaşılamayan,

Ama öyleymiş gibi gözükelim diye kendimizi parçaladığımız

Harikulade normal !

Normal kişi, normal hayat, normal yol...

Sen nasıl şutlandın 'normal'den ?

Ölüm mü uğradı hanene erkencikten ?

Ailen mi dağıldı ? 

Bu insanlar çocuk istemiş olamazlar diye mi düşündün ana babanın gözlerine bakıp ?

Kim terk etti içindeki çocuğu ?

Irkçı aptallarla mı uğraştın çocuk yaşında ?

Kafan farklı çalıştı da, etrafına bakıp hilkat garibesi mi hissettin kendini ?

Yoksa onlar mı söylediler sana çirkin ördek yavrusu olduğunu ?

Ya da dosdoğru garabetin içine mi doğdun ?

Kendini kandırma, uyutma yetilerin gelişmemişti de gerçeğinle kala mı kaldın ?

Veya en güzeli, ruhun mu dayandı kapına tüm azametiyle ?

Normal olma çabandan  illallah edip boğazına mı çöktü, 

Hatırlamadığın bir rüyadan uyandığın bir sabah ? 

Neler yaptın sonra sahi, normal kalmak uğruna ?

Neleri göstermeye, kanıtlamaya çalıştın kendine mi, başkalarına mı onu bile bilmeden ? 

Taktığın maskenin söylediği neydi ? Örttüğü ne ? 

Hangi dallarını kestin şevkle yeşeren ? 

Ama olmadı değil mi ? Olmaz tabi cancağızım, 

Gerçek eninde sonunda gelip dolar burnunun direğine.

Çünkü bir kez şutlandın artık. 

Bir kez baktın 'sonsuz boşluk'un gözüne. 

Ve biliyor musun, eğer bırakabilirsen kendini 'normal'in kıyısından 'boşluk'a

Hakikatin kucağına düşeceksin. Kendi hakikatinin.

Evet başta çok acıyacak, çok hem de. 

Ama biz orada bekliyor olacağız, yanında yürüyeceğiz.

Ve sen var olmayı bırakıp yaşamaya başlayacaksın.